a TIP for tomorrow!

این روزها زندگیم از حد تصورم شلوغ تر و پیچیده تر شده! و شیرین تر به حدی که هر لحظه میترسم امتحان الهی باشه و ازپسش برنیام خدای نکرده! البته داره به مرحله ای میرسه که همیشه تو رویاها و فانتزی های دانشمند طورم می دیدم. راستش یه لذت همراه با ترسه که نه ذره ای از ترس کم میشه نه لذت!

فقط امیدوارم کم نیارم که به امید خدا کم نمیارم انشالله.  به نظرم کل ماجرای پیوستن به رویان به قول دکتر تهمتنی یه نوع مبارزه است. مبارزه با عقاید و باور های رایج و قوانین خشک و ثابتی که با هم باید تغییرشون بدیم 

انشالله ... من توی ترسم پریدم... حالام فکر کنم تو این مرحله ام که با خودم کنار بیام تا هرگونه عواقب این تصمیم 

رو بپذیرم... نمیدونم ۱۰ سال دیگه وقتی به این برهه از زندگیم فلش بک میزنم چه حسی خواهم داشت. ولی

مطمینم که همون موقع هم به تصمیمی که الان گرفتم احترام خواهم گذاشت چرا که تو کل این قضیه ازاول دستای

خدا رو روی شونه هام حس کردم و یه جورایی ته دلم قرصه که این قضیه و هدف من تهش یه خواست مقدسه !

که امیدوارم تا تهش هدفم پاک بمونه و بتونم دووم بیارم...  برام مهم نیست انقدرا  که الان باید از کلی چیزام بزنم

اونم منی که به قول مامانم اصن یه جا بند نمیشم! ولی برام مهمه که تو این راه سست یا گمراه نشم و مهم تر از 

همه ایمانم رو از دست ندم... مخصوصا وقتی همکاری گروه فوق العادمون و برق چشمای استاد رو می بینم وقتی 

داره از پیشرفت پروژه و اثر اون تو زندگی تک تک آدمایی که برای ما عزیزن و سلامتیشون برامون از همه چی 

مهم تره چطور میشه ناامید شد؟

اینو می نویسم که  اگه یه روز پیش اومد که بهم خیلی فشار اومد و خواستم خدای نکرده عقب نشینی کنم بهش 

برگردم: 

(( هی تو! میدونی چقدر سختی کشیدی و حرف شنیدی تا به اینجا برسی؟ 

اگه بخوای جا بزنی اول از همه به خودت و هدفت خیانت کردی... خودتو جمع و جور کن بچه!!!)) 

اینم نصیحتم  به خودم واسه اون موقع! :))))))))))))))   화이팅 이 넘아!

یه ضرب المثل انگلیسی هست که میگه:

If one can do it , I can do it! 

If no one can do it , I MUST DO IT!!