بارقه هایی از امید

بالاخره سه تا از نمونه هام رو برای توالی یابی فرستادم. فردا معلوم میشه که کیفیتشون مناسب هست برای ادامه کار یا نه. استرس دارم تا حدی، چون آزمایش بسیار گرونیه و واقعا هدر رفتنش ضرر زیادی میزنه. خیلی دعا کردم و از بقیه هم خواستم دعا کنن که همه چیز خوب پیش بره. مامان مخصوصا این چند وقت همش پیگیر بوده. خنده دارش اینه که تازه این به معنی جواب خوب یا بد نیست و تازه مرحله اوله! ولی شدنش میتونه سوخت جت باشه واسه من برای ادامه مسیر . تو این چند ماه خیلی تحت فشار بودم و هستم که آزمایش هام جواب نمیده و داده ای برای ارائه ندارم. هیچوقت تصورم از خودم این نبوده که عرضه ی به ثمر رسوندن یه کاری رو نداشته باشم. همیشه بین آدم هایی که میشناختم به این معروف بودم که اراده ی خوبی دارم و اگه کاری رو بخوام حتما دنبالش میرم و انجامش میدم. اما نمیدونم چه ها بر من گذشته که نمیتونم پژوهش هام رو به ته برسونم. امیدوارم این بار اوضاع بر وفق مراد بگذره. حالا وقتی خبر دار شدم از نتیجه باز می نویسم اینجا.

الهی و ربی من لی غیرک...