جشن یک سالگی!

پریروز جشن یکسالگی پیوستنم به گروه بتا سل رو در رویان برگزار کردم! حالا نه که فکر کنین جشن گرفتما.نه تو گروهی که بچه های بتا سل و اساتید بودن به خودم و همه تبریک گفتم که یه ساله تو رویانم!! مردم از خجالت تا اینکارو کردم ولی تصمیم گرفتم یکم پررو باشم. ولی اتفاق قشنگ تری که افتاد این بود که روز قبلش وقتی با دکتر تهمتنی جلسه داشتم بدون اینکه من بگم یهو خودش گفت: عههههه یادته ؟ پارسال تو یه همچین روزی خودتو به گروه ما تحمیل کردی!!!  منم با پررویی گفتم بله سالروز بزرگترین اشتباه زندگیتونه... کلی خندیدیم. ولی اینکه خودش یادآوری کرد حس خیلی خوبی بود. روز به روز داره حجم کارایی که باید بکنم از نظر درسی و غیر از اون زیاد تر میشه.. حس میکنم باید یه دوره فشرده برم با دکتر بهاروند نحوه ی اداره ی زندگی با این حجم کار رو بگذرونم! دلم نمیخواد تک بعدی بشم. البته این رو می فهمم که تو یه دوره ای از زندگی خیلی طبیعیه که این اتفاق بیافته و این حقیقت هم انکار ناپذیره که من از انجام دادن این کارا واقعا لذت می برم... انقدر که واقعا نفهمیدم این یه سال چطور گذشت... دلم خیلی برای کارایی که قبل رویان انجام میدادم تنگ شده ولی زندگی الانمم خیلی دوست دارم طوری که حتی هی به خودم نهیب میزنم که مغرور نشیا... فک نکنی این تهشه وا؟  مراقب رفتارت با بقیه باش و از این حرفا... نه اینکه حالا الان من جایگاه خاصی داشته باشم یا هرچی ولی برای خودم خیلی باارزشه و میدونم که خیلیا آرزوشو دارن. حرف تکراری نزنیم... امروز دکتر عارف میگفت: ببین چقدر پیشرفت کردی از یک سال پیش تا الان! کلی راضی بود شکر خدا. دور و برتون رو از اینجور آدما پر کنین رفقا. مهم نیست چقدر خط فکری یا مسیر تحصیلی تون بهشون میخوره یا نه ... آدمایی مثل دکتر عارف مثل استاد موسوی مثل تهمتنی و مثل شیواپوریوم عزیز دل و پدرو مادر  آدمایی ان که وقتی کنارتن بدون داشتن هیچ موفقیت گل درشتی میتونی حس خوشبختی عمییییق داشته باشی که البته امکان نداره دور و برشون باشی و موفق نشی. خدا رو صد هزار مرتبه شکر. قصد از پیام امروز یادآوری یکسالگی حضورم در رویان و پیدا کردن بخشی از مسیر زندگیم و تشکر از همه ی کسایی بود که  بودنشون برای اطرافیانشون حس امنیت و امکان رشد رو فراهم می کنه. خدا همتون رو حفظ کنه. 

دلم میخواد تا سال آینده که دومین سالگرد حضورم تو رویان باشه انشالله ، کلیییییی پیشرفت کرده باشم و بیام هی گزارش بدم اینجا از اتفاقای فوق العاده ای که در جهت رشد علمی  و معنوی و روحی در من افتاده به امید خدا... برای همه ی آدمایی که مستقیم و غیر مستقیم برای این پیشرفت تلاش کردن و میکنن آرزوی سعادت ،سلامت و عاقبت بخیری دارم و امیدوارم هرجا هستن برای منم دعا کنن چرا که خدا حتما دعای اونا رو زودتر از من اجابت میکنه.