نامه

بسم رب الحسین

سلام. آقای عزیز، حسین عزیز 

هنوز باورم نمی شود که سال گذشته در چنین روزهایی در هوای حرمت نفس می کشیدم … هرچند مات و مبهوت از هر آنچه از تو حسین و از آن مکان کربلا ساخته بود و منگ از اینکه من دعوت شدم به جایی که باید می رفتم تا گوشه ای از قلبم را بگذارم و برگردم. انگار تو گفتی چیزی به یادگار بگذار تا مطمئن شوم من و این سفر را فراموش نخواهی کرد…و من چه داشتم؟ آخر من چه داشتم جز احساسی مبهم در گوشه ای از این جسم خاکی که شنیده بودم منزلگاهش دل است؟ انگار در بساطم هیچ چیز انقدر خالص نبود. انقدر که من را لایق دیدن ضریح تو و خاندانت کند… چقدر از منگی خود شرمنده بودم و پشیمانم… اما کاری از دستم بر نمی آمد. گریه های امسالم در محرم را تنها اینگونه میتوانم تفسیر کنم: جای خالی درون قلبم تیر می کشید… و دلتنگی دیوانه ام کرده بود… کاش حداقل انقدر اعتبار داشتم که در رویا خدمت برسم… نمی دانم دیدی یا شنیدی که به چند نفر سپردم سلامم را به تو برسانند؟  نمی دانم سلام های هر روزه ام را می شنوی یا نه… شنیده ام که بی پاسخ گذاشتن سلام در خاندان شما رسم نیست…الان که برایتان می نویسم بغضی گلویم را می فشرد. چیزی در آن سفر در من تکان خورد مثل شیشه عطری که بشکند و بوی آن فضا را پر کند اما نتوان آن را دید… در این دوران تعلیق تنها بوی عطر تو آرامم می کند. شده مخدر روحم. جالب اینجاست که حتی دلم نمی آید به تو بگویم: دوست عزیز قلبم را پس بده لطفا… آخر حس میکنم آن تکه سهم تو بود… ولی نمی شود گاه گاه به بهانه ی دیدنش به تو سر بزنم؟ نمی شود کمی زود به زود به دیدنت بیایم؟

راستی ممنون از پذیرایی امروزت… مردد بودم که بپذیرم یا نه… ولی حس کردم نمی شود دستت را رد کنم..

چقدر این نوحه را دوست دارم … خودت میدانی که رابطه ام با تمام شرایع و مظاهر آن چگونه است… تو با من چه کردی؟:

الا ای شهیدی که خون خدایی 

شهی که به فکر گدایی 

امام دلها  ، عزیز زهرا 

گل پرپر کربلایی …                    و تو خواندی بر نیزه قرآن!…

میدانی که من سمجم… پس منتظر پاسخ نامه ام هستم…

اگر وقت داشتید از برادرتان برایم یک سوال می پرسید؟

تورابه خدا مادرتان کیست؟ مرا با بانو ام البنین آشنا می کنید  لطفا؟ چرا حس میکنم جواب سوالم را از ایشان میگیرم؟ 

تا بعد…

۹۶/۸/۱۶