این نیز بگذرد....

دلم نمیخواد دست و پا بزنم... ولی دلم آشوبه ... هی به خودم میگم همه چی رو سپردم دست خود خدا ... به بقیه ام همینو میگم ...حتی به خدام هر شب همینو میگم... ولی آروم نمیگیرم... تمرکز ندارم. حتی تو خوابم دست از سرم بر نمی داره. میدونم اشتباهه ولی کاری از دستم بر نمیاد... اینجا نوشتنش آخرین سلاحمه! امید میتونه نابودم کنه....نمیخوام امیدوارشم به اینکه درست میشه... حتی این حرفم به نظرم بد میاد... میدونم و میخوام اینو با اعماق وجودم حس کنم که خدا حواسش به همه چی هست ولی نمیدونم این همه دلواپسی سر چیه؟ قبول من آدم ضعیفیم شاید ولی نمیخوام بعدا به خودم بگم تو میتونستی بیشتر تلاش کنی ولی نکردی... البته که تا الانم کلی به این در و اون در زدم... دیگه حتی دلم نمیخواد یه نفر دیگه رو وارد این ماجرا کنم... تنها چیزی که باعث شد تا اینجا بیام اینه که یه چیزی ته دلم میگه حتما یه دلیلی داشته که این موضوعو به تو دادن... حتما یه دلیلی داره که چند نفر دارن بهت میگن خوبه و حتما یه دلیلی داره که وقتی دیگه واقعا تصمیم میگیری بذاریش کنار استادت میگه صبر کن... درحالی دارم این چیزا رو مینویسم که قلبم روشنه... به طرز عجیب و آزار دهنده ای روشنه...

اگه نشد مهم نیست... حتی یه ذره ام مهم نیست... فقط ازت میخوام طاقتشو بهم بدی که ادامه بدم که تو اون لحظه چیزی نگم که بی انصافی باشه ... بی رحمی باشه به تموم حمایتایی که تا الان ازم کردی ...با واسطه و بی واسطه.... فکر نکن نمیفهمم یا نمی بینم...عین آینه جلو چشممه تک تک ثانیه هاش.

امروز داشتم ماه عسل می دیدم... احسان علیخانی داشت از نرگس کلباسی که اون همه کارخیر تو هند کرده بود می پرسید خسته نشدی؟ با این همه بلا که سرت اومد نبریدی؟

یه لحظه خودمو جاش گذاشتم و دیدم امکان نداره خسته بشم... مگه میشه آدم از چیزی که حتی از رویاهم براش فراتر میره و میشه جزو وجودش خسته بشه؟ مگه میشه من دست از راهی که انتخابش کردم و هر ثانیه خودمو توش می بینم بکشم ؟مثل اینه که بگن از داشتن دو تا دست خسته نشدی؟یکیشم بسه دیگه! ...

اینو قول میدم هم به خودم هم به تو که هرچی که بشه من واینمیستم... بر نمیگردم....فقط توام قول بده توانشو بهم بدی.... هرچی که شد بهم زود بفهمونی که صلاحمه و قدرت درکشو بهم بدی...همین.

نامه...